LEUVEN (B) – Yaremma Vengrynovyce is een Belgische student met Oekraïense roots. In samenwerking met diverse sponsoren fietste hij vorig jaar in drie weken tijd vanuit België naar de Oekraïne, een goeie 2500km. NieuwsFiets.nu nodigde hem uit voor een blog over de actuele stand van zaken in Oekraïne.
“Mijn ‘Road To Ukraine’ in augustus vorig jaar is heel goed verlopen, eigenlijk beter dan verwacht. Ik was heel goed voorbereid en ben er gigantisch goed doorheen gekomen. Mijn laatste twee ritten heb ik gemiddeld boven de 35 km/u gefietst. Ik werd tijdens die drie weken eigenlijk alleen maar beter en beter, wat van de fysieke kant heel leuk was. Vanuit het emotionele standpunt was het ook heel leuk, omdat ik een gigantisch mooie prijs bracht. Ik heb me daar meer dan een jaar lang op voorbereid om zoveel mogelijk geld in te zamelen en mensen te sensibiliseren en te laten zien ‘kijk, dit is nog steeds aan de gang in de Oekraïne’. Er was al veel hulp nodig, maar nu heeft dat opeens gigantisch veel grotere proporties aangenomen. Nu wordt iedereen daar met zijn neus opgedrukt. Ik heb met mijn ‘Road To Ukraine’ alleen maar positieve ervaringen opgedaan door geld in te zamelen voor S.O.S. Kinderdorpen in de Oekraïne.
“Alles wat ik daar gezien heb, is er niet meer”
In de buurt van Kiev, dat nu zo zwaar onder vuur ligt, is een kinderdorp, waar een honderdtal kinderen effectief woonden en gesteund werden. Dat was een schitterende en leuke ervaring. Maar die kinderen zijn nu allemaal gevlucht. Na Kiev ben ik toen doorgereisd naar het oosten van het land, tegen het conflictgebied aan. Ik ben een dag naar het front gereden. Het dorpje was het laatste voor de frontlinie. Ik stond op 300 meter vanwaar effectief geschoten werd. Ik hoorde dat toen niet, omdat er een wapenstilstand zou zijn, maar dat werd alleen gecontroleerd van 9 tot 12 uur ’s avonds. ’s Nachts werd er wel geschoten. Toen ik er was heb ik niets gehoord, maar je voelde wel de nabijheid van een conflict. Ik zag de kinderen daar in de gebouwen van het kinderdorp met poorten, die vol kogelgaten zagen en gebouwen waar het dak gewoon afgeblazen was. Ook al was dat dorpje al langere tijd niet gebombardeerd of onder vuur genomen, het was nog steeds allemaal vindbaar. Van mijn papa heb ik berichten doorgekregen dat dit dorpje nu met de grond gelijkgemaakt is en volledig in Russische handen is. Alles wat ik daar gezien heb, is er niet meer.
“Je voelt de hulpeloosheid in de berichten van mensen uit Oekraïne”
Dat is heel confronterend. Ik heb toen € 11 duizend ingezameld voor een conflictsituatie die niet super actueel was. Dat was een heel mooi bedrag en we hebben daar ter plekke mooi werk verricht. Ik heb gezien waar het geld, dat ik had ingezameld, ingestoken werd. Dat was een fysieke verwezenlijking, die heel leuk om te zien was. Maar die is nu helemaal tenietgedaan. Toch heb ik daar geen spijt van, want op dat moment was dat heel erg nodig. Het is gewoon spijtig dat dit nu allemaal gebeurt. Van een vrouw van S.O.S. Kinderdorpen daar, die toen met mij meegereisd is, kreeg ik vorige week de dringende oproep dat zo’n 200 vrouwen met kinderen naar de Oekraïense grens gebracht moeten worden. ‘Heb jij misschien contacten met mensen of bedrijven, die ons daarbij kunnen helpen? Wij moeten daar echt dringend weg’. Als mensen uit Oekraïne dat zelf vragen of wij hier in België iets kunnen regelen om hen te helpen, dan voel je de hulpeloosheid in dat bericht. Ik ben wel gaan rondbellen, maar ik weet dat de kans miniem is dat ik iets kan doen of regelen. Dat is toch wel pijnlijk.
“Niet alleen geld maar ook maar ook medische en humanitaire hulpmiddelen inzamelen”
Ik ben nu fulltime bezig, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat en heb de voorbije week hoogstens 50 uur geslapen. Ik werk nu samen met S.O.S. Kinderdorpen België. Ik heb hen de eerste dag van de oorlog direct gecontacteerd en daarna zijn we meteen begonnen met fundraising. Ondertussen zitten we op bijna € 100.000, die in België ingezameld hebben. Dat is schitterend. Daarnaast werk ik ook met Oekraïnse scouts in België. We gaan niet alleen geld maar ook maar ook medische en humanitaire hulpmiddelen inzamelen. Dat gaat van medicijnen tot militaire zaken als thermische kledij, warme mutsen en handschoenen, alles wat de mannen daar effectief kunnen gebruiken. Verder ook medische producten, luiers, maandverband, shampoo, voeding en ook kledij. Maar daar hebben we al zoveel van gekregen, dat er nu geen vraag meer naar is.
Het is begonnen met een paar dozen, maar nu staat mijn telefoon roodgloeiend en pleeg ik 70 tot 80 telefoontjes per dag. We zijn nu zo groot dat we dagelijks camions met producten naar de Oekraïne sturen. Ik denk dat we al op zo’n 35 tot 40 duizend ton aan materiaal hebben verstuurd. Dat begint een gigantische organisatie te worden, een logistieke operatie die super goed verloopt. Bij de Oekraïense scouts hebben we een tiental personen, die daar fulltime mee bezig zijn. We hebben een website opgericht waar vrijwilligers zich kunnen aanmelden om te helpen. In de buurt van onder andere Antwerpen, Brussel en Leuven hebben we opslagplaatsen waar dagelijks goederen ingezameld kunnen worden. Ik denk dat we er in totaal 23 hebben, waar alles gesorteerd en klaargemaakt wordt om naar de Oekraïne te brengen. Dat is heel tof, maar het blijft natuurlijk jammer dat we dit moeten doen. Ons leven is sinds de inval volledig omgeslagen. Ook al zitten we op 2500 km afstand van waar het zich op de frontlinie afspeelt, het voelt hier alsof we ook midden in een oorlog staan. Wij kunnen geen rust vinden, daarom is het goed dat we bezig zijn.”
Yaremma Vengrynovych
LEES OOK: Vengrynovych kijkt uit naar dag 21 van Road to Ukraine
