GENT (B) – “In de voorbije weken stond, met name, de Belgische, Nederlandse en Duitse pers bol van de berichten over het opdrijven van elektrische fietsen. De artikelen bestonden hoofdzakelijk uit luide aantijgingen over grote aantallen elektrische fietsen die zouden worden getransformeerd tot gevaarlijk snelle machines.
BLOG
Eén Belgische krant kopte alvast: “Een opgefokte elektrische fiets is als een Lada die vliegt”. De meest groteske beweringen werden de wereld in gestuurd, terwijl politici, politievertegenwoordigers, verzekeringsmensen en woordvoerders van beroepsorganizaties elkaar over de voeten vielen om bezwerende vingertjes uit te steken naar al die vreselijk gevaarlijke en onverantwoordelijke dealers en elektrische fietsers.
MANIFEST VERKEERD | De woordvoerder van de Nederlandse BOVAG, die de fietshandelaren vertegenwoordigt, wond er geen doekjes om: wie helpt opdrijven, gooit zijn eigen ruiten in. En hij voegde er nog aan toe: “Ten eerste is een e-bike technisch niet ontworpen voor hoge snelheden omdat het frame en de remmen daar niet op berekend zijn.” Dat had die brave meneer nu echt niet mogen zeggen … dit was voor mij werkelijk dé druppel teveel, dé brug te ver, effenaf erover. Die uitspraak van die BOVAG-meneer is manifest verkeerd.
BETER BEREKEND | Ik kan, wie dit wenst, alle technische details bezorgen maar kort samengevat wordt een elektrische fiets 25 km/u-250W aan de strengste frame- en remtesten onderworpen die bestaan. Een speed pedelec, met assistentie tot 45 km/u, is in het beste geval onderworpen aan de testen voor conventionele fietsen en in het slechtste geval aan zeer algemene constructievereisten, die eigenlijk geschreven zijn voor klassieke bromfietsen. De conclusie is met andere woorden dat volgens de wet een opgedreven, elektrische fiets van oorspronkelijk 25 km/uur beter berekend is op hogere snelheden dan een legale speed pedelec.
WAAROM OPDRIJVEN? | U kan mij niet meer volgen? Dat is net mijn punt. Onder al die luide schreeuwers heeft er niet één zich de moeite getroost om naar de kern van het probleem te zoeken. Ja, het is waar, mensen drijven de snelheid van hun elektrische fiets op en handelaren steken hierbij een handje toe. De vraag is waarom mensen dat doen. Puur omdat ze meer snelheid willen zoals bij de bromfietsen? Wie puur snelheid wil, zal zich toch geen elektrische fiets met trapbekrachtiging aanschaffen. Die zet daar een ding op om op de motor alleen te kunnen rijden. Of die koopt zich een opgedreven bromfiets of een motorfiets of een auto, die volgens de wet 200 km/uur mag kunnen rijden.
EEN BEETJE MEER | Elektrische fietsers, zoals ik, die willen gewoon een klein beetje meer. Wanneer je goed op dreef bent en plots bij 27 km/uur de motor stopt, is dat geen aangename ervaring. Je wil graag nog een klein beetje harder, zo ergens rond de 30 km/uur met een marge van 10%. En toch koop je geen speed pedelec omdat je die 45 km/u te veel vindt of omdat die speed pedelec in vergelijking met jouw 25 km/u teveel kost en bovenal omdat je geen zin hebt in een helm, een nummerplaat, een rijbewijs, onzekerheid over waar je wel en niet mag rijden, enz.
HONGER | Mensen drijven elektrische fietsen op omdat de hele regelgeving, technische én verkeersregels, gewoonweg nergens op slaat, behalve misschien als een tang op een varken. Fabrikanten ontwikkelen middeltjes om op te drijven, omdat dit een eenvoudige oplossing is om de homologatie voor speed pedelecs te ontwijken. Die is belachelijk duur én totaal inaccuraat en zadelt je uiteindelijk op met een elektrische fiets die geen fiets is maar een bromfiets. Een groeiend peloton elektrische fietsers wil bovendien geen 45 km/u maar 30 km/u of misschien zelfs 33 km/u. Maar dit peloton blijft op zijn honger zitten want fabrikanten willen al helemaal niet de lijdensweg van de homologatie doorstaan voor 30 km/u die bovendien net zogoed resulteert in een elektrische fiets die geen fiets is maar een bromfiets.
NIET DE MOEITE NEMEN | Het is bijzonder bedroevend dat al die schreeuwende journalisten, politici, politie- en verzekeringsmensen en woordvoerders van beroepsorganisaties niet de moeite nemen om het probleem echt te doorgronden, om naar echte oplossingen te zoeken. Het is nu eenmaal veel makkelijker om alles te reduceren tot “toestanden zoals indertijd met de bromfiets” en dealers en consumenten de zwarte piet toe te schuiven.
Ik ben echter hoopvol dat het peloton burgerlijk ongehoorzame elektrische fietsers zal blijven groeien tot er geen andere keuze meer overblijft dan de regelgeving aan te passen. Misschien kunnen de incivieke elektrische fietsers een coalitie vormen met de bosbrossers en de gele hesjes.”
Annick Roetynck,
ten persoonlijke titel
